Grijpen of Gegrepen

 

Wat is liefde die je niet kan zien. En het ook niet kunt voelen.

Of zie je het wel maar wil Je het niet zien.

En het gevoel is er misschien wel maar weg gestopt.

Daar waar je het niet ziet of voelen mag

Je kan het ver weg stoppen maar het zit er wel.

Open je hart en laat zien wat liefde is.

Je kan het geven aan een ander maar.

Laat je erzelf eerst door grijpen .

Anders is het niets, omdat je alleen liefde kan geven als je het hebt.

Alleen de ware liefde kan je grijpen.

Je wordt alleen gegrepen als je hart open is

Nu heeft het verleden je in zijn greep.

Het heeft je hart op slot gedaan.

Je leeft in liefde als je het slot van je hart haalt.

Huil met liefde van het verleden.

Door wat het je kan geven.

Dan gaat je hart een beetje open

Huil met liefde over de pijn wat een ander je heeft aangedaan.

Dan kan je de ander vergeven.

En je hart gaat weer een beetje verder open.

Huil met liefde over dat wat je, je zelf aan doet.

Nu ga je voelen wat liefde voor jezelf is.

En dan is het slot weg en je hart is open.

Om nieuwe liefde te ontvangen.

En dan grijp je de liefde met beide handen aan.

Zo laat je jezelf nooit meer gaan.

Want eenmaal gegrepen zal je altijd weer doen grijpen naar de liefde.

 

Frouwko

De Prins en de Prinses

Op een dag kwam de prins terug van een zwaar gevecht met de grote boze draak. Hij stond voor de ingang van een prachtig kasteel. De poort stond niet ver open en de de ophaalbrug stond omhoog. Hij riep de prinses, laat de ophaalbrug zakken. Maar ze hoorde hem niet. En hij besloot maar te gaan zwemmen. Hij trok zijn harnas uit die vol met deuken en krassen zaten. Aangekomen aan de overkant van de brede gracht klom hij bij de poortdeur omhoog die nog altijd op een kiertje stond. De klim naar boven was zwaar en gevaarlijk. De poortdeur was glad en steil. En bovendien was hij nog moe van het gevecht met de grote boze draak. Eindelijk was hij boven. En toen ja, toen hoorde hij haar. En verzonk in gedachten.

Nu was de prinses in de tuin op de grootte binnenplaats haar bloemenpracht aan verzorgen en bewonderen. Ze heeft heel haar hart en ziel erin gestopt. En dat was ook te zien. Prachtige rood, witte, roze, paarse zelfs een paar zwarte stonden er tussen. alles stond geordend en in in mooie ronden cirkels. Er was eigenlijk geen onvolkomenheid te vinden. Dat mocht ook niet van de prinses vandaar dat ze er ook heel veel tijd in stak en daardoor haar prins weleens vergat. Ze stond bij de zwarte roos. Wat moet ik hier mee dacht ze, hij stoort me niet. Maar ik zou het toch graag anders zien. Toen dacht ze, ik snijd hem af en verbrand hem op de brandstapel. Ineens in haar gedachten:Nee! Ze liep naar de poortdeur om hem open te doen,want de prins zal ook zo wel komen. Ze deed de grendel er af en de poortdeur begon automatisch te zakken. Toen zag ze ineens een paar handen op de rand van de poortdeur. Ze schrok, een boef die mijn kostbare bezittingen wil stelen. Ze rende weg en vluchtte in haar schatkamer.

De prins die aan de poortdeur hing kwam met een smak aan de rand van de gracht terecht, waar allemaal slijk en modder lag. Hij klom eruit en zag er niet uit alleen maal zwarte slijk over hem heen. Hij zag de prinses wegrennen die er verschrikt uitzag. Hij riep naar haar maar het kwam er niet goed uit. Er zat namelijk een kikker in zijn keel. Hij was boos. En liep geïrriteerd naar binnen. Ze weet toch dat ik kom. Ze heeft me zelf geroepen. Toen hij op de grote binnenplaats kwam leek het alsof de rozen tegen hem spraken. De zwarte roos was anders. Net alsof zij keek dat het niet lang meer zou duren voordat zij... Nee dacht de prins, dit mag niet gebeuren. En hij rende naar de schatkamer van de prinses omdat hij wist dat zij zich daar zou verschuilen.

De prins klopte op de schatkamerdeur. Laat me binnen, ik heb wat voor je zei hij. De prinses die nog steeds bang en geschroken was zei, Nee je bent een boef. Jij wil mijn kostbaarheden stelen. Ik ben de prins en heb met de grote boze draak gevochten. En toen mijn beloning. Ik kreeg zijn gouden hart. Hiermee kan je de zwarte roos veranderen naar een... Nee zei de prinses, dat kan niet Mijn zwarte roos is niet te veranderen.Ze was zo stellig in haar worden dat de prins teleurgesteld weer weg liep.

Met zijn hoofd gebogen van teleurstelling kwam hij op de grote binnenplaats en zag dat de zwarte roos aan het verwelken was. Zal ik het dan maar zelf doen dacht hij. Nee dat gaat niet. De prinses moet dat zelf doen anders werkt het niet. Maar... Ze wil het niet. Ik heb niets aan het gouden hart. Ik kan het toch niet in de gracht gooien? Misschien als ik het hart bij de roos leg op een steen dan vindt ze hem en kan dan zelf besluiten om het gouden hart te gebruiken.

De prinses in haar schatkamer was toch wel nieuwsgierig. Ze keek door de kier van de schatkamerdeur en sloeg gade wat er gebeurde. Ze zag wat de prins aan het doen was. De kracht van het Gouden hart had haar toch wat verzacht. Ze begon naar zich zelf te kijken en zag dat de prins aan het weglopen was. Haar twijfel overmande haar, zal ik openen of niet. Ja, nee, ja, nee, ja, nee, ja? Ja, ik doe het! Ik kan ook op mijn eigen kracht steunen. Dat moet het toch kunnen? Ze deed de deur open en riep naar de prins, Wacht ga nog niet.

Laten we het Samen doen.

Wordt vervolgt

De Grote verandering.

Nu de prinses de stap buiten haar schatkamer had gezet wilde ze roepen maar de worden kwamen haar mooie mond niet uit, wat is dat nu. Zonet zei ik het nog, laten we het samen doen. Maar nu lukte het niet, ze zag de prins weg lopen en hij keek niet meer om. Er kwam een gevoel over haar heen dat ze niet zo fijn vond. Maar was wel een bekent gevoel.

Ze was inmiddels aangekomen op de grote binnenplaats waar zij haar prachtige rozentuin had. Ze keek er even naar en zag dat haar zwarte roos in het midden van de rozenpracht verwelkte. De mooie groene blaadjes gingen wat hangen.

Ze liep er heen om beter zien wat er gebeurde. Toen ze naar de zwarte roos toe liep, recht door de rozentuin; Normaal deed ze dat met een souplesse, dat ze ongeschonden er bij zou komen. Maar nu leek het net alsof de mooi gekleurde rozen haar vast pakten en alsof ze niet verder kwam. De doornen van de rozen waren hard en scheurden haar mooie Rode rok in stukken. Maar ze was vast besloten om door te gaan en drukte haar mooie benen door de rozen struiken heen die inmiddels vol zaten met bloed. Vastbesloten om haar doel te bereiken kwam ze zwaar gehavend aan bij de zwarte roos. He, wat is dat. Ze zag ineens het gouden hart van de grote boze draak.

De prins was inmiddels bij de buitenpoort en stak de ophaalbrug over naar zijn gedeukte harnas om hem aan trekken en om maar weer op draken jacht te gaan. Hij ging zitten op een grote grijze steen die naast de gracht lag.

Hij wou wel weg maar een vreemd gevoel kwam over hem. Hij kon niet weg, hij moest steeds aan zijn prinses denken. Het gevoel werd sterker en maar sterker.

De prinses keek naar het gouden hart van de grote boze draak. Er kwam rook uit, groen en blauw van kleur. Het was een prachtig kleurenspel. Er kwam steeds meer en meer uit. Het was al een grote wolk, mooi om te zien al die kleuren. Maar de prinses werd er een beetje bang van. Ze kon er ook niet door heen kijken. De grote wolk trok weg naar de uitgang van de poort waar de prins nog steeds op de steen zat. Toen de wolk begon op te klaren, dacht zij dat ze de prins zag op een wolk. Maar nee hoor, het was een tovenaar die naar haar keek en zei: Luister naar jouw hart en niet naar je verstand, want dit blokkeert alleen maar jouw gevoel door wat er in het verleden is gebeurd. Toen de prinses besefte wat er was gebeurd, vloog de tovenaar weg op de wolk. En ze bleef achter met het oude gedeukte harnas van haar prins.